Rozdział 13

- Ann wstawaj. - mówiła do mnie mama lekko mnie szturchając.
- Jeszcze chwilka. - wymamrotałam i obróciłam się na drugi bok.
- Spóźnisz się na rozpoczęcie. - nie dawała za wygraną.
- No już, już. - odpowiedziałam jej siadając na łóżku.
- Czekam na dole ze śniadaniem. - powiedziała i wyszła z pokoju.
- Dobrze, że to już ostatnia klasa. Za rok się w końcu wyśpię. - rzuciłam do siebie przecierając oczy.
Wstałam z łóżka, zabrałam z fotela przygotowane wieczorem ubrania i weszłam do łazienki. Tam wzięłam szybki prysznic, zrobiłam sobie makijaż, spięłam włosy w niedbałego koka i gotowa zeszłam na dół. Zjadłam śniadanie i zaczęłam zbierać się do wyjścia. Gdy wyszłam Bonnie podjechała pod mój dom. 
- Mam wyczucie.
- Masz wyczucie. 
Powiedziałyśmy równocześnie i zaczęłyśmy się śmiać.
- Stres jest? - zapytała mnie.
- Lekki. - odpowiedziałam.
- Spoko dasz radę. Nie będziesz sama. - uśmiechnęła się do mnie. 
- I to mnie pociesza. - odpowiedziałam jej.
Resztę drogi spędziłyśmy w milczeniu. Po dotarciu do szkoły zobaczyłyśmy Fabiana stojącego z jakimś chłopakiem. 
- Cześć chłopaki. - przywitała się Bonnie.
- Hej wam. - odpowiedzieli razem.
- Ann poznaj Jake'a. Jake poznaj Ann. Będzie chodziła z nami do klasy. - zapoznał nas Fabian.
- Oo widzę, że kolejną piękną dziewczynę będziemy mieć w klasie. - powiedział. - Jake miło mi. - dodał podając mi rękę i uśmiechając się.
- Ann mi również. - odpowiedziałam. - To Ty organizowałeś muzykę na imprezie nad jeziorem? - zapytałam kojarząc go.
- We własnej osobie. - odpowiedział dumny przez co wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem.
- Musimy już iść. - odezwał się Fabi.
- Mówiłam, że nie ma się czym stresować. - szepnęła Bonn, gdy szłyśmy za chłopakami.
- Oj tam łatwo mówić. - odpowiedziałam.
Weszłyśmy na salę, gdzie byli już prawie wszyscy. Zajęłyśmy wolne miejsca i czekałyśmy na rozpoczęcie. W międzyczasie moja przyjaciółka zapoznała mnie z kilkoma uczniami mojej nowej klasy. Wszyscy byli dla mnie bardzo mili. 
Po godzinnej przemowie pana dyrektora otrzymaliśmy kluczyki do naszych szafek. Ruszyłyśmy więc tam.
- Całe szczęście, że mamy obok siebie. - śmiałyśmy z się z Bonn.
Nagle poczułam uderzenie i upadłam na ziemię. Oczywiście było to spowodowane moją nieuwagą.
- Przepraszam. To moja wina. Nie uważałam. - gdy tylko doszłam do siebie od razu zaczęłam mówić.
- Uważaj jak łazisz łamago! Ślepa jesteś czy co? - darła się na cały korytarz wymalowana blondi.
- No przecież przeprosiłam. Nie zrobiłam tego celowo. - mówiłam zdziwiona jej zachowaniem.
- A kto Cię tam wie! Prawie sobie paznokieć złamałam! W ogóle coś Ty za jedna? - zapytała krzywo na mnie parząc.
- Jestem Ann i będę... - nie dokończyłam, gdyż mi przerwała.
- Zresztą co mnie obchodzi kim jesteś.
- Jess może trochę milej. - wtrąciła się Bonn.
- Bo co mi zrobisz Bahmann? - zaśmiała się szyderczo.
- Nie chcesz wiedzieć. - odpowiedziała mrużąc oczy.
- Pff. Nie boję się Ciebie. Dziewczyny idziemy! - odpowiedziała. Na odchodne pociągnęła mi z ramienia. Co za bezczelna suka - pomyślałam.
- Milusia. - rzekłam do Bonnie.
- W taki oto sposób poznałaś Jessicę. Naszą klasową dziunię.
- Ona jest z nami w klasie?! - zapytałam z rezygnacją w głosie.
- Pocieszę Cię tym, że ja z nią w klasie od podstawówki jestem, a Ty spędzisz z nią tylko rok.
- I coś czuję, że to będzie o rok za długo. - odpowiedziałam otwierając moją szafkę.
Po kolejnej godzinie spędzonej tym razem w klasie z wychowawcą mogliśmy opuścić szkołę.
- To co teraz robimy? - zapytała mnie Bonn, gdy stałyśmy przed budynkiem.
- A gdzie jest Götze? - zapytałam zauważając brak naszego przyjaciela.
- On z chłopakami jak zawsze ulotnili się wcześniej. - zaśmiała się.
- Proszę, proszę panna niezdarna będzie z nami w klasie. - zaśmiała się ironicznie Jessica.
- Też się bardzo z tego cieszę. - odpowiedziałam posyłając w jej stronę sztuczny uśmiech.
- Słuchaj cwaniaro. - podeszła do mnie bliżej. - Nie myśl, że będzie Ci łatwo. Już ja się postaram o to, żeby tak nie było.
- Nie spinaj się tak, bo Ci jeszcze żyłka w tyłku pęknie. - odpowiedziałam jej.
Ta nic nie odpowiedziała tylko odwróciła się i odeszła.
- Nie przejmuj się nią. - odpowiedziała Bonn przytulając mnie.
- Ehh nie ma to jak powrót do szkoły. - westchnęłam.
- Oo zobacz Twój książę podjechał. - zaśmiała się moja przyjaciółka. 
Spojrzałam w kierunku, który mi wskazała i zobaczyłam czarne auto mojego chłopaka. Kawałek dalej stała Jessica ze swoimi "przyjaciółkami".
- Patrzcie to Marco Reus przyjechał. - jedna z nich się odezwała.
- Marco Reus? Tutaj? - dziwiła się Jessica. - Słyszałam, że zerwał z dziewczyną. Muszę się jakoś koło niego zakręcić. Na pewno nie będę mu obojętna. - zaczęła się poprawiać.
Słysząc to razem z moją przyjaciółką wybuchnęłyśmy śmiechem, lecz po chwili opanowałyśmy się, aby nie zwracać na siebie uwagi. Ujrzałam Marco wysiadającego z samochodu. Serce w momencie zaczęło mi bić jak oszalałe. Czy ja się kiedyś przyzwyczaję do jego widoku ? - zapytałam się w myslach.
Marco odszukał mnie wzrokiem i ruszył w moim kierunku w dłoniach trzymając bukiecik żółtych tulipanów. Jessica ruszyła w jego stronę i już miała zagadywać, gdy Marco wyminął ją i podszedł do mnie uśmiechając się.
- Marco, a co Ty tutaj robisz? - zapytałam zdziwiona. 
- Jak to co? Moja dziewczyna rozpoczyna dzisiaj swoją ostatnią klasę. Nie mogłem tego ominąć. - uśmiechał się dalej po czym złożył na mych ustach pocałunek.
Widząc, że Jess nas obserwuje wplotłam dłonie w jego włosy i przyciągałam mocniej do siebie. Usłyszałam tylko jak Bonnie się zaśmiała zapewne widząc minę mojej nowej koleżanki.
- Treningu czasem nie masz? - zapytałam, gdy się od siebie odsunęliśmy.
- Proszę to dla Ciebie. - powiedział wręczając mi bukiecik. - Za 2 godziny mam dopiero. Może pojedziesz ze mną?
- Miałam wyjść gdzieś z Bonnie. - odpowiedziałam spoglądając na nią.
- No to co za problem? Przecież może jechać z nami. - odpowiedział uśmiechając się.
- Nie chcę przeszkadzać. - odezwała się moja przyjaciółka.
- Nie będziemy tam sami. Będzie nam miło jak pojedziesz. - Marco objął mnie ramieniem i namawiał Bonn.
- No zgódź się. Przecież kibicujesz chłopakom. - dołączyłam się do Marco.
- No dobra. Mogę jechać. - uśmiechnęła się. - To pojadę do domu się przebrać. Ann jedziesz ze mną?
- Jeśli nie masz nic przeciwko to Ann pojedzie ze mną. - odpowiedział za mnie Marco uśmiechając się. - Potem możesz jechać z nami. - dodał.
- No dobrze. To widzimy się za godzinę. - odpowiedziała Bonnie i ruszyła do swojego samochodu.
- Pa. - pomachałam jej na odchodne. - A my co? Też jedziemy? -  zapytałam patrząc na Marco.
- Jedziemy, jedziemy. - odpowiedział całując mnie w policzek. - Wiesz, że Cię kocham? - zapytał, gdy szliśmy w stronę auta.
- Wiem ja Ciebie też. - uśmiechnęłam się.
Podeszliśmy do samochodu Marco, a ten jak przystało na dżentelmena otworzył mi drzwi. Wsiadłam do auta i czekałam, aż Reus do mnie dołączy. Spojrzałam na miejsce, gdzie stała Jessica i jej przyjaciółki. Patrzyła na mnie takim zabójczym wzrokiem, że mało nie wybuchnęłam śmiechem. Dotarło do mnie, że słyszała wszystko o czym rozmawialiśmy z Marco. Ann masz przechlapane - pomyślałam i się zaśmiałam.
- Co Cię tak śmieszy? - zapytał Marco zajmując miejsce za kierownicą.
- A nie nic. Przypomniałam sobie tylko coś. - odpowiedziałam krótko.
Po 10 minutach dojechaliśmy do mojego domu.
- Mamo wróciłam! - krzyknęłam po wejściu.
- Dzień dobry! - Marco tak jak ja krzyknął czym doprowadził mnie do wybuchu śmiechu. - No co? - zapytał.
- Nie nic. - odpowiedziałam.
- Cześć wam. - do salonu weszła moja mama. - Jak pierwszy dzień? 
- Spoko. Poznałam sporo ludzi z klasy i są bardzo fajni. - uśmiechnęłam się.
- To dobrze. Zjecie obiad? 
- Oo tak bardzo jestem głodna. Ale najpierw idę się przebrać. - odpowiedziałam.
- A Ty Marco? - zwróciła się do mojego chłopaka.
- Bardzo chętnie. - odpowiedział uśmiechając się do niej.
Marco poszedł za moją mamą do kuchni, a ja szybko pobiegłam do pokoju przebrać się. Po 5 minutach przebrana w luźniejsze ubrania zeszłam do kuchni. Mama z Marco zawzięcie o czymś rozmawiali.
- Yyy... Może ja wam przeszkadzam? Mam wyjść? - zapytałam.
- Jakbyś mogła. - odpowiedziała żartem moja mama i razem z Marco zaczęli się ze mnie śmiać.
- Haha. Ale się was żarty trzymają. - odpowiedziałam z ironią siadając obok Marco.

- Bonn za ile przyjdziesz? - zapytałam przez telefon moją przyjaciółkę, gdy skończyliśmy obiad.
- Zakładam buty i za minutę jestem. Pa. - odpowiedziała i się rozłączyła.
- I co? - zapytał mnie Marco.
- Już idzie. Poczekamy na nią na dworze. - powiedziałam do Marco. - Mamo, my wychodzimy.
- Ok. Bawcie się dobrze. - odpowiedziała nam.
- Do widzenia. I dziękuję za pyszny obiad. - powiedział Marco.
- Lizus. - powiedziałam po cichu do Marco i wyszliśmy z domu.
- Muszę się przypodobać teściowej. - wyszczerzył się do mnie.
- Jeszcze nie teściowej. - pogroziłam mu palcem.
- Ale kiedyś na pewno. - odpowiedział i wziął mnie na ręce.
- Głupku postaw mnie, bo sobie coś jeszcze zrobisz i tyle będzie. - śmiałam się.
- Jestem. - powiedziała zdyszana Bonnie.
- Oo widzę, że ktoś tu kondycji nie ma. - powiedziałam do niej. 
- Ciekawe jak z Twoją kondycją. - odgryzła się.
- Bardzo dobrze się ma. Odpoczywa na urlopie daleko stąd. - odpowiedziałam śmiejąc się.
Wsiedliśmy do auta i ruszyliśmy w stronę stadionu. Po dotarciu na miejsce Marco udał się do szatni, a ja z Bonnie poszłyśmy na trybuny. Po jakiś 10 minutach chłopaki wraz ze sztabem szkoleniowym zaczęli wychodzić z tunelu. Kuba i Łukasz zobaczyli nas na trybunach i zaczęli machać w naszym kierunku. W ich ślady poszło kilku innych piłkarzy.
- Niezłe znajomości masz. - zaśmiała się Bonnie.
- No oczywiście. Ty za chwilę też będziesz takie miała. - dźgnęłam ją w bok.
Trening chłopaków rozpoczął się. Na początek mieli trening biegowy. Gdy skończyli trener pokazał im inne ćwiczenie i zaczęło się... Nuri zaczął przeskakiwać przez Matsa mało nie zaliczając przy tym upadku, Łukasz i Kuba udawali, że tańczą tango, a Marco gonił Aubameyanga, bo ten zabrał mu buta. Reszta chłopaków starał się wykonywać ćwiczenia, ale marnie im to wychodziło, bo byli zainteresowani poczynaniami kolegów.
- Dobrze, że podczas meczy się tak nie zachowują. - mówiła Bonnie śmiejąc się razem ze mną.
- Oo tak. Dzieci z przedszkola to przy nich aniołki. Współczuje trenerowi. - dodałam.
- Ann weź koleżankę i chodźcie do nas. - krzyknął w naszą stronę Hummels.
- Nie wiem czy to dobry pomysł. Wy macie trenować, a nie się wygłupiać. - odkrzyknęłam mu.
- Nie marudź tylko chodźcie. - odpowiedział.
- A gdzie trener? - zapytałam, gdy byłyśmy już na murawie.
- Zebranie zarządu. - wyjaśnił Kuba. - Mamy na razie wolne.
- A koleżanka to...? - zapytał Mats uśmiechając się do Bonn.
- Kochany nie zapominaj, że masz dziewczynę. - pogroziłam mu palcem. - To jest moja przyjaciółka Bonnie. Bonnie tych panów nie muszę Ci przedstawiać. - zaśmiałam się.
- Miło mi. - powiedziała moja przyjaciółka. - Nie, nie potrzeba wszystkich znam. - zaśmiała się.
Siedliśmy na trawie tworząc koło. Każdy z nas zajęty był rozmową. Po jakiś 30 minutach wrócił trener i oznajmił, że trening jest zakończony, gdyż zebranie się przeciągnie i nie ma sensu, aby chłopaki czekali. Ci uradowani ruszyli do szatni. 
- Kochanie za niedługo wracam. - cmoknął mnie w nos i pobiegł za resztą na co ja się tylko zaśmiałam.
- Zakochańce. - westchnęła Bonnie i ruszyłyśmy do wyjścia.

~Marco~
Wziąłem szybki prysznic i zacząłem się zbierać, gdy podszedł do mnie Erik.
- Marco. - zaczął.
- No co jest? - spojrzałem na niego.
- Zrobisz coś dla mnie? 
- Co dokładnie?
- Zapoznasz mnie z tą przyjaciółką Ann?
- Ooo czyżby Bonnie wpadła Ci w oko? - zapytałem uśmiechając się cwaniacko.
- No nie powiem, bo fajna jest. - zaśmiał się. - To jak? 
- Jasne. Chodź. - odpowiedziałem i wyszliśmy z szatni.
Dziewczyny czekały przed wejściem. Podeszliśmy do nich.
- Jestem. To znaczy nie sam.
Odwróciły się do nas.
- Cześć Erik. - przywitała się z nim Ann.
- Cześć Ann. - uśmiechnął się do niej lekko.
- Poznajcie się. Erik to jest Bonnie, Bonnie to Erik. - uśmiechnąłem się do nich. - Ann obiecałem Ci pokazać ten sklep z tymi starymi aparatami, więc musimy już lecieć. - dodałem puszczając jej oczko. - Bonnie Erik podwiezie Cię do domu dobrze?
- Aa tak ostatnio mi obiecałeś. Bonn to widzimy się jutro w szkole. - powiedziała Ann.
- Ok, ok. - odpowiedziała lekko zdezorientowana dziewczyna.
Pożegnaliśmy się z nimi i ruszyliśmy w stronę mojego samochodu.
- Co to było? - zapytała Ann, gdy byliśmy już w aucie.
- Ehh marna ze mnie swatka. Ale może jednak. - zaśmiałem się.
- Co Ty bredzisz?
- Erikowi spodobała się Bonnie i poprosił mnie, żebym ich zapoznał. - wyjaśniłem.
- Serio? - zapytała zdziwiona.
- No serio. A co Cię tak to dziwi?
Ann wybuchnęła śmiechem, a ja spoglądałem na nią czekając, aż mi wyjaśni.
- Czekam... - ponagliłem ją, gdy nic nie mówiła.
- Bo zanim przyszliście to Bonn mi powiedziała, że Erik jej się podoba od jakiegoś czasu.
Gdy to usłyszałem również zacząłem się śmiać. Odpaliłem samochód i wyjechaliśmy ze stadionu.

~Ann~
Po treningu Marco wybraliśmy się na lody i spacer wzdłuż jeziora Phoenix znajdującego się w Dortmundzie. Uwielbiam spędzać czas z Marco. Na każdym kroku mnie rozśmiesza i nie ma nawet chwili, abym się nie śmiała. Po mile spędzonym popołudniu Marco odwiózł mnie do domu. Jak to on musiał mnie odprowadzić pod same drzwi. Pożegnaliśmy się i weszłam do siebie. W salonie usłyszałem rozmowę. Skierowałam tam swoje kroki myśląc, że zastanę tam tylko rodziców.
- Co Ty tu robisz? - zapytałam stając wbita w podłogę widząc osobę siedzącą na kanapie...
________________________
Ohh zła ja :D Znowu Was zostawiam z takim oto zakończeniem :D Tylko nie bijcie mnie mocno za to :D

 <--- Jessica

 <--- Jake

Wtorkowy mecz fenomenalny! Tyle emocji i tak mało brakło.. No ale i tak się cieszę, że z taką kadrą jaką mamy teraz doszliśmy daleko :) 

Do piątku ;**