Rozdział 2

~Marco~

- Stary mówię Ci ! Ona była cudowna!

- W łóżku?

No tak. Mogłem się tego spodziewać. Cały Mario.

- Ty tylko o jednym! - skarciłem przyjaciela.

- No, a jak mam to inaczej rozumieć? W końcu jesteś z Carolin, a ta laska wczoraj to był przypadek.

- Ona chyba myśli tak jak Ty. A to nie jest prawda do cholery! Gdy ją zobaczyłem w tym klubie poczułem...- nie umiałem znaleźć odpowiedniego określenia. - poczułem coś czego nigdy wcześniej nie doświadczyłem. Ale co z tego jak szanse, że ją spotkam są zerowe.

- Masz Caro, szybko zapomnisz o tej panience. Chodź w końcu do tego centrum, bo mi sklepy zamkną!

- No już idę! A co do tego czy zapomnę, to nie byłbym taki pewny. - powiedziałem ciszej i wyszedłem za Mario.

~Ann~

- Uważam, że ta sukienka idealnie na Tobie wygląda.

- A nie uważasz, że tu po bokach nie jest za dobrze? Przydałoby się zrzucić trochę kg.

- Bonnie czy Ty oszalałaś?! Wyglądasz pięknie i nie waż mi się ani myśleć o odchudzaniu. - posłałam w stronę przyjaciółki groźną minę.

- Ale...- zaczęła moja przyjaciółka, lecz jej przerwałam.

- Nie ma żadnego ale! Przebieraj się, płacimy za sukienkę i idziemy na kawę i ciasto, bo mnie już nogi bolą.

- Tak jest szefie! - opowiedziała mi w żartach przyjaciółka i zniknęła w przymierzalni.

- Wariatka. - zaśmiałam się i usiadłam na krzesełku.

Po zapłaceniu za sukienkę wyruszyłyśmy z Bonnie w stronę kawiarni.

~Marco~

- Mario! Jesteś niemożliwy! Po co Ci tyle ciuchów?! Mało masz już w domu?! - zapytałem patrząc na ilość toreb jakie niósł mój przyjaciel. Ja miałem zaledwie trzy małe...

- Znasz mnie nie od dziś, więc ja nie rozumiem skąd zdziwienie w Twoim głosie. Zresztą u mnie ciuchów nigdy za wiele. - odpowiedział mi szczerząc przy tym białe zęby.

- Cześć chłopaki. A może powinienem powiedzieć cześć chłopaku i witam panienkę? - podszedł do nas młodszy brat Mario, patrząc z rozbawieniem na brata.

- Spadaj młody! - syknął groźnie Mario.

- Cześć Fabian. - odpowiedziałem rozbawiony całą sytuacją i podałem mu dłoń. - Co tam młody?

- Przyszedłem się poszwendać może spotkam kogoś znajomego. Nie pytam jak zakupy, bo widzę, że udane. Mama się załamie jak zobaczy ile znowu nakupowałeś.

- To akurat nie Twój interes. Za jakiś czas będziecie mieli spokój ode mnie i moich ciuchów.

- Co masz na myśli? - zapytałem Mario nieco zbity z tropu.

- No własnie co masz na myśli? - zapytał podejrzliwie Fabian.

- No... Przecież kiedyś będę musiał wyprowadzić się od rodziców i zamieszkać sam. - odpowiedział patrząc znacząco na brata.

- Dobra ja wam nie przeszkadzam. Zauważyłem w kawiarni koleżankę ze szkoły. - powiedział Fabian zmieniając temat.

Razem z Mario odwróciliśmy się w stronę w którą spoglądał młody Götze.

- Bonnie? - zapytał Mario.

- Mhm. - odpowiedział przyglądając się dalej znajomej. - Jest z nią ktoś jeszcze, ale nie wiem kto to.

W tym momencie zauważyłem, że z przyjaciółką Fabiana jest jeszcze jakaś brunetka. Twarzy nie widzę, gdyż dziewczyna siedzi do mnie tyłem.

- Jasne leć. - Mario wyrwał nas obu z obserwacji. - Widzimy się w domu.

- Tak, tak. To cześć. - odpowiedział Fabian i odszedł.

- Cześć. - odpowiedziałem i w tym momencie zaczął dzwonić mój telefon. Wyjąłem go z kieszeni spodni, aby zobaczyć kto się do mnie dobija.

- Caro. - Mario raczej stwierdził niż zapytał widząc moją minę. - Odbierz i pogadaj z nią. - zachęcił mnie przyjaciel.

~Ann~

- Czyli mam rozumieć, że w naszej szkole... - nie dokończyłam, ponieważ do naszego stolika podszedł jakiś chłopak.

- Cześć dziewczyny. - zaczął pogodnie.

- Cześć Fabian. To właśnie na niego masz uważać w szkole. - powiedziała Bonnie i zaczęła się śmiać.

- Na mnie?! Dlaczego?! zapytał oburzony.

- Oj Fabi durniu! Żartuje! - wstała i poczochrała go po włosach. - Poznajcie się. To jest Fabian Götze mój najlepszy kumpel, a to jest Ann Hofmann moja nowa przyjaciółka. Będzie z nami chodziła do szkoły.

- Miło mi. - powiedziałam podając chłopakowi dłoń i posyłając uśmiech.

- Mi również. - chłopak również się do mnie uśmiechnął. - Mogę się do was dosiąść?

- Jasne nie ma problemu. - opowiedziała Bonnie. - Prawda Ann? - zapytała patrząc na mnie.

- Oczywiście, że nie ma. - odpowiedziałam uśmiechając się ponownie.

- To opowiedz mi coś o sobie. - zaczął Fabian puszczając do mnie oczko.

- Zaczyna się. - wtrąciła moja przyjaciółka wywracając oczami.

- Tak, kawę poproszę Bonn, dziękuję, że zapytałaś. - zignorował jej uwagę.

Bonnie głośno westchnęła i poszła złożyć zamówienie.

- Na czym to stanęło? - zamyślił się mój nowy znajomy. - A na Tobie. - dopowiedział uśmiechając się.

- To tak jak powiedziała Ci Bonnie będę chodziła z wami do szkoły, przeprowadziłam się tu miesiąc temu z Gladbach, co w sumie wyszło mi na dobre. Zmiana otoczenia, nowi ludzie, nowe miejsce. - pokrótce opowiedziałam mu skąd się tu wzięłam.

- Przeprowadziłaś się tu sama? - zapytał zdziwiony co wywołało u mnie śmiech.

- Nie z rodzicami. Tata dostał lepszą propozycję pracy tutaj i postanowiliśmy się tu przenieść.

- Z czego się śmiejesz? - Bonnie wróciła do nas z czarnym napojem dla Fabiana. - Tak wiem, zaloty Fabiana są trochę drętwe.

- Nie przesadzaj Bahmann. - syknął Fabian. - Kiedyś Ci się to podobało. - dociął swojej przyjaciółce.

- Oo to teraz po nazwiskach zaczynamy, co Götze ? - odpowiedziała mrużąc gniewnie oczy.

- Dobra przestańcie. - wtrąciłam się do ich wymiany zdań, gdyż nie chciałam, aby wywiązała się jakaś poważna kłótnia.

- Ann, my się tylko wygłupiamy. To nie jest na poważnie. - wyjaśniła Bonnie i razem z Fabianem zaczęli się ze mnie śmiać.

- Oh. - nic więcej nie byłam w stanie z siebie wydusić.

- Musisz się jeszcze trochę od nas nauczyć. - dodał Fabian kładąc rękę na moim ramieniu.

Spędziłam jeszcze trochę czasu z moimi nowymi przyjaciółmi, po czym zmęczona wróciłam do domu. Wzięłam szybki prysznic po którym szybko zasnęłam w swoim łóżku.

________________________

Zostawiam was z dwójką :) ;*

Happy Valentine's Day ! ;**